Księga wpisów

W piątki chodziliśmy na tzw zieloną salę  ( to na parterze  taka sala do rehabilitacji). Wyswietlane tam były stare kroniki z Loro.
Wyswietał to taki starszy pan niestety nie pamietam jego nazwiska i czym sie zajmował w Loro.

Byłam zafascynowana tymi filmami. Co mi najbardziej utkwilo w pamieci NAsze zfascynowanie tym ze był basen i jakie kiedyś były dziwne gorsety 😉
- bo jakoś własnie pamietam 1 film taki letni nagrywany nad basenem.

Ja jestem tym młodszym pokoleniem ale Wy Optymisci którzy spędziliście tam tyle czasu pewnie na tych filmach jesteście.

Czy kiedyś zastanawialiście się co się dzieje teraz z tymi kronikami filmowymi. Czy jest jakas szansa dotarcia do tego????... Collapse

Kochani!
Jesteśmy, wyjątkową społecznością. Dzielą nas lata i pokolenia. A mimo wszystko mamy wspólne tematy...wspomnienia...
Moim zdaniem nie możemy tego zaprzepaścić. Każdemu w pamięci utknęło co innego, jakieś inne drobne szczegóły. Trafnie nazwała to Elżbieta! Jest to historia Naszego sanatorium. Nie ta książkowa, ale ta z głębi dusz...
Uważam, że moglibyśmy się połakomić na wykorzystanie wspomnień - wszystkich pokoleń...
Stworzyć z tego, żywą historię-poskładać wszystko w jedną całość...
Panie Prezesie....???
                  Z OPTY-mistycznym uśmiechem
                                                        Kika... Collapse

hejak jak chcesz to zagadaj na gg 1774174... Collapse

Witam kochani optymiści ja 5 marca tez bede witał w LORO juz tam kiedyś bywałem ale moze ktoś mnie pooprowadza i pokaze co nie co bo ja sam osobiście nigdy nie byłem w kaplicy ani na poddaszu .....
ps tez pamietam te zabudowanwe szafy na R ll... Collapse

pamiętam jeszcze że nie tyle bałam się Swiebody co latjacych wieczorami nietoperzy i ogromnej ilosci karaluchów... Collapse

Moja młodsza córka-Ania, jedzie w tym roku na wycieczkę do Torunia. Będzie w muzeum i podobno mają sami uczestniczyć w pieczeniu piernika!
Pokazałam jej wpis na tej stronie-jest zadowolona!
Sama, też chętnie bym pojechała
                                        teraz to na serio pa!... Collapse

nasunęło mi się kilka wspomnień. Byłam na ORT II w 94 roku.
Wtedy ta część gdzie kiedyś była bodajże Ort III juz była nieczynna.
Zostały tylko ślady po zaczętym remoncie który nigdy nie został ukończony.

Napiszę co pamiętam ze wspomnień , tego co opowiadały siostry a jak myśmy to odbierały.

Na OTR II po lewej stronie dyzurki były szafy na ubrania przed którymi były 2 schodki. Tam podobno było przejście na ORT III i kaplicy. Tyle ze juz nie pamietam czy od razu była kaplica czy po prostu tamtedy sie przechodziło.

W sali nr 1 Ort II ta po prawej stronie dyzurki moze i do dzis jest taka drewniana ściana za którą juz jest nieczynna część zamku.

Panowała legenda ze podobno tam straszy i w 1 czasami to słychać 🙂

W ogóle ta niedostępna dla nas część zamku to było coś fascynującego. Ze względów bezpieczeństwa nie można tam się było dostać.

Czasami tylko miałyśmy odwagę stanąc na schodach tam gdzie kiedyś był klub Medyk ale i tak drżałyśmy czy sie te schody nie zawalą.

Tam zdaje sie tez były mieszkania służbowe w tamtej części Prawda?
Z chęcią wysłucham Waszych opowieści jak tam to wyglądało, gdzie była dokładnie kaplica , Ort III co było na na poszczególnych piętrach tamtej częsci

:-)... Collapse

Drugi dom-LORO/16 luty 2007 r.

Przez ostanie kilka dni wiele się wydarzyło-przede wszystkim niezapomniane wspomnienia ze spotkania z Dominiką-zrobiłyśmy sobie wycieczkę po LORO.Dzięki Dominice podczas tej około godzinnej podróży usłyszałam wiele wspaniałych historii związanych z ośrodkiem.Kiedy dotarłyśmy na strych Dominika chłonęła wzrokiem każde miejsce,które znała z dzieciństwa-a Ja dopiero poznawałam każdy zakątek poddasza,gdyż nigdy tam nie byłam.Po raz pierwszy usłyszałam o legendzie związanej ze Świebodą,i z tego co mówiła Dominika wygląd i nawet zapach strychu nic się nie zmienił od jej pobytów w Caritasie.
Kiedy tak już schodziłyśmy klatką schodową od ulicy Zamkowej i znalazłyśmy się na parterze ktoś mi nagle mówi "Dzień Dobry",Ja z wrażenia też się przywitałam.I kiedy dopiero spojrzałam na twarz tej osoby,nie mogłam uwierzyć,to był znajomy głos,który pamiętałam ze szkoły w LORO,i dopiero za kilkanaście sekund dotarło do mojej świadomości,że osoba która stała na przeciwko mnie to jeden z nauczycieli kiedyś pracujący w szkole.I w tej jednej chwili powróciły wspomnienia z moich pobytów ponad 10 lat temu.I kiedy tak rozmawialiśmy,i wspominaliśmy we trójkę dawne czasy z LORO,piękne czasy życie toczyło się swoim rytmem-ludzie czekający na rentgen,rehabilitanci ,którzy nas mijali,czy też inni obecni pracownicy LORO.
Jednak i nastał czas rozstania-nauczyciel widać było,że się śpieszył,na koniec wspomniałam tylko o swojej stronie,i pożegnaliśmy się życząc wzajemnie dużo zdrowia.
Niesamowite było to,iż nauczyciel pamiętał mnie,przecież uczył tyle dzieci kiedy pracował w Caritasie.
Teraz kiedy piszę te wspomnienia, łezki kręcą się w oku.
Niestety około 14 spotkanie z Dominiką dobiegło końca.
To był niezapomniany dzień i chwile,które pozostaną w mej pamięci już na zawsze.

Czy obecnie można przyrządzać jakieś kulinarne wypieki w LORO?-z całkowitą pewnością  TAK !!!!! 🙂
Otóż wieczorkiem po godz.20 kiedy już na oddziale zapanowała ogólnie cisza,zaczęłam przygotowania do Walentynek-pomyślalam sobie,że zrobię ciasto 🙂
Kilka dni wcześniej kupiłam gotowy biszkopt(choć najlepiej upiec osobiście),ale w LORO nie ma piekarnika.Kupiłam także dodatki do kremu-wiórki kokosowe,bitą śmietanę w proszku oraz  śmietanę,i tak powstało Rafaello udekorowane migdałami w kształcie serca(fotka będzie do wglądu)To było bardzo konspiracyjne przedsięwzięcie gdyż koleżankom z sali nic nie mówiłam gdzie spędziłam wieczór w LORO.I kolejnego dnia kiedy weszłam z ciastem do sali-dziewczyny przeżyły wielkie zaskoczenie ,gdzie wyprodukowałam ciasto :),i przede wszystkiem kiedy to zrobiłam :),i po krótce opowiedziałam im jak to było z tym LORO-wskim ciastem.
Po obiedzie kiedy weszłam do dyżurki sióstr ze słodkim poczęstunkiem siostry na czele z s.oddziałową podobnie jak koleżanki  z sali były zdziwione wypiekiem kulinarnym.
A smak ciasta-wspaniały-mimo,że wiele razy już jadłam to ciasto w domu,ale jedzenie w towarzystwie bliskich mi osób-wrażenia bezcenne.
Lecz Rafaello to było dopiero preludium do  zbliżającego sie tłustego czwartku 🙂
Wieczorem 14 lutego kiedy udawałam się do kuchenki  by przygotować ciasto do pączków-raczuchów wspomniałam dziewczynom o moim kolejnym pomyśle-już nic nawet nie mówiły z wrażenia:)
A pączki powstawały z serka homogenizowanego,mąki,etc.I kiedy tak sobie piekłam raczuchy nagle zagląda siostra,i pyta się co ja robię,a Ja na to,że przygotowuję się do Tłustego Czwartku.I za chwilkę pojawiła się kolejna siostra co Ja robię :),i opowiedziałam co i jak,i od razu siostry wzięły przepis.Ponoć zapach smażonych pączków był na calym oddziale-dawnej Ortopedii II.I kiedy tak sobie piekłam i piekłam,nie zauważyłam,że jedna z sióstr nie zamnknęła drzwi,i za chwilę słyszę,że na oddziale pojwiła się Pani doktor-anastezjolog, i kiedy ją zobaczyłam w kuchence,gdzie raczej nigdy nikt z personelu lekarskiego nie zagląda-nie mogłam uwierzyć,że Pani dr pyta się co to tak pachnie :)Oczywiście każdy kto pojawił się w kuchence próbował moich kulinarnych wypieków,i Pani dr podobnie jak siostry poprosiła o przepis.Kiedy Pani anastezjolog opuściła apartament kuchenny sama do siebie się uśmiechałam z zaistniałych przed chwilą sytuacji.I tak o to tłusty czwartek zaczął się dzień ,a raczej wieczór wcześniej.
Kolejnego dnia  kiedy wchodziła wizyta lekarska siostra oddziałowa nie skończyła jeszcze mówić o Rafaello,a kiedy zobaczyła mnie z pączkami przeżyła wielkie zdziwienie co Ja znów wyprawiam 🙂
Ogólnie było dużo śmiechu i wiele sympatycznych słów od personelu wraz z rehabilitantami na temat smaku pączków.
Jeszcze tego samego dnia miala miejsce kolejna niezapomniana chwila-w trakcie obiadu niemal lotem błyskawicy na świetlicy pojawil się kierownik rehabilitacji-p.Paweł,i powiedział,że przyjechała telewizja -Polsat,i ,że Ja i koleżanka i jeszcze kilka skolioz dobrze by było,aby się pojawiło w eterze.Myslałam,byłam pewna,że będzie towarzyszyło mi kilka osób w swych pierwszych kontaktach z TV.I jako jedyna z oddziału udzieliłam krótkiego wywiadu dla Fundacji Polsat(emisja za około 3 tyg.,około 8 marca w Telewizji Polsat,Polsat 2 i Polsat Zdrowie).Najpierw lekarz przedstawił po krótce historię mojej skoliozy,były zdjęcia sprzed operacji,jak i już po zabiegu,następnie filmowali moje plecki.I przed powiedzeniem kilku słów -odwlekalam ten moment,gdyż wiem,że zawsze przeżywam maly stres przed większym forum.Pytania były na żywo,mam nadzieję,że jakoś to wszystko względnie wypadło,choć to wszystko okaże się za 3 tyg.

Mogłabym jeszcze pisać i pisać,lecz 2 godzina w kafejce dobiega już końca.Zawsze wystarczy mi godzinka na kontakt z internetem,ale dzisiaj po prostu chęc podzielenia się z wami wspomnieniami z ostatnich kilku dni była bardzo siolna.
Serdecznie pozdrawiam,i do zobaczenia 20 lutego o godz.17 w Świebodzinie na mszy w inencji waszego Profesora.... Collapse

Witaj Elu i witajcie Wszyscy!
Dziękuję Elu, że przeczytałaś...resztę muszę prosić o cierpliwość, ponieważ to o czym wspomina Ela jest jeszcze w trakcie tworzenia.
Mam nadzieję, że to co robię będzie początkiem...a ciąg dalszy dopowie reszta Naszej Społeczności.
Pozdrawiam i wbrew pogodzie życzę słonecznych uśmiechów na twarzach
                                      kika... Collapse

Witam,
Dominiko serdecznie dziękuję za miłe chwile wzruszeń jakich dostarczyłaś mi swoimi wspomnieniami napisanymi pod wpływem odwiedzin w LORO. Już przesłałam je do Zbyszka ale nim wszyscy będą mogli przeczytać chcę Ci powiedzieć, że wszystko o czym piszesz to jakby i moje odczucia tylko trochę z innego okresu i czasami z innymi Ludźmi, a jednak niezwykle podobne bo to jedno i to samo czarowne miejsce i atmosfera.
Mieliśmy tu już dawno swoją społeczną szkołę, indywidualne nauczanie, dodatkowe zajęcia pozalekcyjne itd. itp.itd.itp.
Pozdrawiam Elżbieta... Collapse