Księga wpisów

Elżbieto, Andrzeju -

Bardzo dziękuję za cudowne zaproszenie, pamięć, dopisek zrobiony własną ręką (jak w piosence E. Demarczyk). Na pewno przyjechałabym, dołączyłabym, ale mamy tak napięty czas, przede wszystkim nieustający II etap remontu kapitalnego mieszkania.

Odezwę się, gdy robotnicy opuszczą Targówek i zaproszę z ogromną przyjemnością na herbatę.

Pozdrawiam wszystkich piszących, lektura tej strony to ogromna przyjemność i relaks po pracy. 🙂

Małgosia... Collapse

Przepraszam Cię Henryku, ale zwracałam się do Ciebie używając Twojego drugiego imienia, myślę, że nie masz mi tego za złe.
A do Świebodzina wracam i do...  LORO, bo tak chcę i zawdzięczam mu wszystko, dzięki temu, że tam byłam, to jestem prosta, chodzę i....  tak naprawdę żyję... i nie zamierzam się z Tobą kłócić...

Pa....... Collapse

Hala-oj masz racje...daremne starania.
Aga rozwikłaj to już, bo spać nie mogę...hi hi hi:-))
A umnie jakoś kochani do przodu, żyję, cieszę się wiosną i mam nadzieję że lato będzie piękne. Łapię szczęście jakie na codzień spotykam i duszę jak cytrynę aby wszystko dokładnie do mnie, do mojej rodziny wchlonęło.
Halu masz rację, takie myślenie pomaga. Jakoś mam nieodparte wrażenie, że świetnie rozumiem to o czym piszesz.

A ja mam dla wszystkich propozycję i proszę nie zbojkotujcie jej na starcie.
Nie wiem jak Wy Kochani ale ja dość często mam problem natury kulinarnej. Na przykład: co dziś na obiad?
Znudziły mi się moje potrawy a nie szukam jakiś wielce wykwintnych dań. Czasami wystarczą małe zmiany w starym albo podpatrzenie innych. Może zaczniemy się dzielić naszymi pomysłami?
Pozdrawiam słonecznym uśmiechem i wiosennym muśnięciem wiatru
                       kika... Collapse

Dzień dobry wszystkim,
trochę się ożywiło na stronie, aż kilka osób napisało.
Dziś imieniny Jerzego i Wojciecha. Mamy takich w swoim gronie? Na pewno, więc wszystkim Jureczkom i Wojtusiom wszystkiego najlepszego!

Dzięki Halu za te słowa, powiem szczerze, że to bardzo mądre i trzeba będzie się starać, aby postrzegać problemy jako nowe wyzwania - to na pewno łatwiejsze, ale zanim do tego dojdę będzie ciężko.

Pytałaś ostatnio, a ja nie odpisałam, czy mam jakieś zdjęcia z obozu z 1981 roku. Niestety nie, widziałam kiedyś tylko kilka na zlocie w Niesulicach, bo Lechu i Jan poprzywozili. Ja byłam wtedy (w 1981 r.) akurat w gipsie, już pozabiegowym, ponieważ byłam pierwszy raz, to byłam też chrzczona. Wiem, że miałaś długie włosy, chyba warkocze, prawda? A może pamiętasz, że podczas Lubuskiego Lata Filmowego odwiedził nas na obozie Bogusław Linda, robiliśmy sobie z nim zdjęcia i właśnie to zdjęcie między innymi znalazłam jak Lechu przywiózł do oglądania "stare czasy".

Kika! Jadłaś kiedyś ozorki wieprzowe w sosie chrzanowym? Pycha... wczoraj miałam na obiad i jeszcze zostało trochę na dzisiaj, a do tego surówka z pora z jabłkiem i trochę majoneziku..

Pozdrawiam, pa... Collapse

Pozdrowienia dla wszystkich, co się dziś tak jak my wygrzewali na słoneczku.
Jutro do pracy, ale pocieszam się - zaraz długi wekennd. Jutro nasz Filip kończy 7 miesiecy - ale czas leci... czasami szkoda że tak szybko.

Bogdan... Collapse

Witajcie
Koleżanka siedząca w pracy obok zapytała czemu płacze przy komputerze. To pokazałem jej nasza stronę  i ona osoba zdrowa autentyczne się wzruszyła.
Roma napiszemy książkę o LORO i zostanie Hitem wśród pamiętników. Jak w reklamie IKEA.
Ja spędziłem jedne Święta Bożego Narodzenia i Nowy Rok LORO miałem 10 lat i nie puścili mnie z RII do domu, choć miałem 20 km do domu. Z perspektywy lat, to były cudowne Święta. A jak byłem mały brzdąc to pamiętam opiekowała się mną Panią Doktor GENOWEFA ABŁAŻEJ nazwała mnie DZIADEK. I siostra Henia N już później zawsze tak mówiła.
Tej miłej atmosfery nie spotkałem już nigdzie indziej.
Pozdrawiam wszystkich bardzo ciepło i dalej do pracy. 

Bogdan... Collapse

A ja cofnę się w blizszą przeszłość. Właśnie raz jeszcze odwiedziłam mozaikę. I niestety nadal się glowię co to jest? Czy moze komuś z Was to z czymś się kojarzy? Nie daje mi to spokoju, wraca jak natrętna mucha.
Pliss-Aga tym to zabiłas mi ćwieka!
http://www.drugi-dom.info/LORO_2007_quiz/slides/148.html
                                                               kika... Collapse

Ludzie przychodzą i odchodzą (normalna kolej rzeczy). Jednak CI, których pokochaliśmy pozostają wsród nas.
ICH nie zapomnimy nigdy.
Dr Wierusz „żyje“ nadal wsród nas – w naszych wdzięcznych sercach !
-------------------------------------------------------
Serdeczne pozdrowienia. Roma, fajnie, że pamiętasz. Ja niestety jeszcze nie za bardzo kojarzę, ale jestem przekonana, że z biegiem czasu wpadnę na trop.  Masz może jakieś fotki z tamtego obozu? Ja szukam u mnie, ale znajduje tylko zdjecia  z obozu z ´80 roku.

Poza tym, po okropnie gorącym weekendzie u nas (prawie 29°C) dzisiaj znów się ochłodziło.
Jak przystało na kwiecień – przeplata… i to porządnie.... Collapse

Tak wczoraj zakończyłam, że może się niektórym źle kojarzyć, a ja nic takiego nie chciałam napisać...
Wręcz przeciwnie... I tak w ogóle, to wszystko pamiętam jakby było wczoraj.
Spojrzałam właśnie na kalendarz w telefonie komórkowym i już wiem, że był to piątek, czyli żaden dzień przyjęć w LORO, ani żadnych przyjęć lekarzy w poradni. Wtedy jednak tego nie wiedziałyśmy z mamą, a jedynie byłyśmy szczęśliwe, że mamy skierowanie w ręce, które wydał nam ośrodek w Katowicach, bo w Rybniku odmówili, no i że dotarliśmy do celu naszej podróży.
Korytarz w LORO był jak wymarły, ale trafiłyśmy z mamą na ostatnie drzwi po prawej stronie z napisem Ruch Chorych. Moja mama stwierdziła, że ktoś tu przecież musi być i faktycznie była jakaś pani, ale nie pani Janeczka, która niezbyt uprzejmie powiedziała mojej mamie, że dzisiaj nie jest dzień przyjęć, że nikogo nie ma i że najlepiej jak przyjedziemy w przyszłym tygodniu. Ale moja mama nie dała się zbyć i powiedziała tej pani, że jechała przez pół Polski z córką i nie będzie wracać z kwitkiem po to, żeby znowu tu wrócić za kilka dni. Okazało się, że w pokoju był ktoś jeszcze, mężczyzna, jak to moja mama określiła - chyba jakiś pielęgniarz. Miał napisane na kieszonce imię i nazwisko i kim jest, ale moja mama była krótkowidzem, więc z pewnej odległości nie była tego w stanie przeczytać. Ten pan zapytał ją, skąd przyjechałyśmy, czy jestem z nią i żeby zaczekać chwilkę na korytarzu, to on tylko pójdzie na oddział i zaraz zejdzie do nas. Moja mama wyszła i mówi do mnie, że był tam chyba jakiś pielęgniarz, który powiedział, że zaraz tu wróci i załatwi z nami sprawę. Po chwili z Ruchu Chorych wyłonił się ten pielęgniarz.... i wszyscy zapewne myślicie, że to był Doktor Wierusz, bo to przecież o Nim mieliśmy pisać, ale nie...
Piszę o Nim, o Doktorze Wieruszu z dużych liter, bo myślę, że to Mu się należy. To był Wielki Człowiek, nie byłam w końcu Jego pacjentką, bo mówiąc szczerze nigdy wcześniej nie słyszałam o Świebodzinie i o naszym ukochanym ośrodku, więc tak naprawdę nie wiedziałam kim jest Doktor i mimo, że miałam skierowanie do Niego, jako do Dyrektora Ośrodka, to wcale nie zależało nam z mamą, żeby akurat się do Niego dostać, nam zależało, żeby w ogóle nas ktoś przyjął.
Potem jak byłam już pacjentką LORO, to gdy widywałam Doktora, to wzbudzał we mnie uczucie oazy spokoju i takiej życzliwości emanującej wokoło. Zawsze uśmiechnięty... Pamiętam jak w Wigilię, z lekarzem dyżurnym i pielęgniarkami, chodził po wszystkich oddziałach i z każdym z osobna łamał się opłatkiem... Przecież mógł siedzieć w domu, z rodziną, to są szczególnie rodzinne święta, ale nie, On wiedział, że my też nie jesteśmy z naszymi rodzinami i chciał chyba swoją obecnością dać nam do zrozumienia, że tu też jest jakaś nasza rodzina, nasz drugi dom i że nie musimy się czuć samotni. Muszę stwierdzić, że było to bardzo wzruszające i do dzisiaj jak o tym pomyślę, to czuję się jakoś tak dziwnie.... wiem tylko, że zawsze czułam duży respekt przed Tym Człowiekiem..... Zawsze będzie w naszej pamięci, pamiętam jak czytałam "W Czarodziejskim Domu" w 1981 roku, dowiedziałam się z tej książeczki wielu rzeczy, o których nie miałam pojęcia. I pamiętam, że gdzieś mi ta książeczka zaginęła i jak jej szukałam i wiem, że koleżanka zdobyła dla mnie drugą. I jakieś pół roku temu zapragnęłam ją przeczytać po raz któryś znowu i przeczytałam. A potem zobaczyłam, że Dominika przepisała ją dla wszystkich, bardzo fajny pomysł, w ogóle to jestem zdziwiona, że ta książka wciąż jest jeszcze do zdobycia, ja mam wydanie z 1980 roku.

Nie wiem, czy ktoś jest jeszcze ciekaw, kim był ten ów człowiek-pielęgniarz, który wyłonił się z Ruchu Chorych? To była osoba, do której my chciałyśmy trafić, bo tylko to jedno nazwisko znałyśmy z LORO dzięki znajomej sąsiadki, której łezka kręciła się w oku na widok moich pleców. Kiedy ów pielęgniarz wyszedł z Ruchu Chorych i zobaczyłam imię i nazwisko i przekazałam je mamie, to trochę jej się głupio zrobiło, że zrobiła z pana doktora średni personel medyczny, ale powiedziała, że gdyby nawet miała czekać na niego do jutra, to się nie ruszy z tego miejsca. Ale nie musiałyśmy tak długo czekać, gdyż pan doktor Antoni Kotwicki, bo to on był, zszedł bardzo szybko do nas i przyjął nas z taką kulturą, że moja mama określiła to, że czuła się jak w Wersalu.
To prawda, traktowanie pacjentów przez służbę zdrowia kiedyś i niestety, nawet teraz, pozostawia wiele do życzenia, ale LORO pod tym względem było inne (w obecnych czasach miła obsługa jest jeszcze w Poznaniu u Degi, ale to "spokrewnione" szpitale, więc nie ma się czemu dziwić). Wręcz się wierzyć nie chciało, że lekarz może tak rozmawiać z pacjentem. Pamiętałyśmy tylko z mamą jak lekarz w Rybniku, w Dniu Matki, powiedział nam, że nie ma operacji na kręgosłup i że nie takie sławy chodzą garbate i jeżdżą na wózkach inwalidzkich, a gdy mój tato oddawał dla mnie krew przed operacją w stacji krwiodawstwa w Rybniku, to ten sam lekarz zapytał mego tatę: A, to pana córka jest w Świebodzinie? A tam jest dyrektorem Doktor Wierusz, prawda?

Nic dodać, nic ująć, prawda?

Napiszę jeszcze tylko, że ta pani z Ruchu Chorych, która potraktowała moją mamę mniej miło, musiała dostać niezłą reprymendę od doktora Kotwickiego, bo wyszła z tego pokoju cała czerwona i zła. Zaczęło się więc trochę źle, ale za to jak się skończyło!!! Za dwa i pół miesiąca zostałam pacjentką Ortopedii I i jestem po stokroć wdzięczna doktorowi Kotwickiemu za to, że wyglądam jak wyglądam. Wszystkie pobyty wspominam tak, że łza sie w oku kręci i chciałby człowiek cofnąć czas, a niestety się nie da. Nieraz już mówiłam, że chciałabym się wrócić i przeżyć to raz jeszcze, tam nawet operacji człowiek się nie bał, pamiętam, że się popłakałam, jak doktor Jagodzińska powiedziała mi, że nie ma mojej grupy krwi i jutro nie pójdę, tylko za tydzień, a byłam już nastawiona na krojenie i nawet gips mi rozcięli.

Chyba pobiłam rekord w pisaninie tutaj, to za to, że tak długo nic nie pisałam odprawiłam pokutę, i pewnie już się zanudziliście, ale tak wspominam 1 sierpnia 1980 roku, to było moje pierwsze spotkanie z LORO w Świebodzinie, które zakończyło się szczęśliwie, a dopełnieniem było to, że w nocy, w pociągu skończyłam całe 16 lat.

No to już naprawdę pa....... Collapse