Księga wpisów

Tak wczoraj zakończyłam, że może się niektórym źle kojarzyć, a ja nic takiego nie chciałam napisać...
Wręcz przeciwnie... I tak w ogóle, to wszystko pamiętam jakby było wczoraj.
Spojrzałam właśnie na kalendarz w telefonie komórkowym i już wiem, że był to piątek, czyli żaden dzień przyjęć w LORO, ani żadnych przyjęć lekarzy w poradni. Wtedy jednak tego nie wiedziałyśmy z mamą, a jedynie byłyśmy szczęśliwe, że mamy skierowanie w ręce, które wydał nam ośrodek w Katowicach, bo w Rybniku odmówili, no i że dotarliśmy do celu naszej podróży.
Korytarz w LORO był jak wymarły, ale trafiłyśmy z mamą na ostatnie drzwi po prawej stronie z napisem Ruch Chorych. Moja mama stwierdziła, że ktoś tu przecież musi być i faktycznie była jakaś pani, ale nie pani Janeczka, która niezbyt uprzejmie powiedziała mojej mamie, że dzisiaj nie jest dzień przyjęć, że nikogo nie ma i że najlepiej jak przyjedziemy w przyszłym tygodniu. Ale moja mama nie dała się zbyć i powiedziała tej pani, że jechała przez pół Polski z córką i nie będzie wracać z kwitkiem po to, żeby znowu tu wrócić za kilka dni. Okazało się, że w pokoju był ktoś jeszcze, mężczyzna, jak to moja mama określiła - chyba jakiś pielęgniarz. Miał napisane na kieszonce imię i nazwisko i kim jest, ale moja mama była krótkowidzem, więc z pewnej odległości nie była tego w stanie przeczytać. Ten pan zapytał ją, skąd przyjechałyśmy, czy jestem z nią i żeby zaczekać chwilkę na korytarzu, to on tylko pójdzie na oddział i zaraz zejdzie do nas. Moja mama wyszła i mówi do mnie, że był tam chyba jakiś pielęgniarz, który powiedział, że zaraz tu wróci i załatwi z nami sprawę. Po chwili z Ruchu Chorych wyłonił się ten pielęgniarz.... i wszyscy zapewne myślicie, że to był Doktor Wierusz, bo to przecież o Nim mieliśmy pisać, ale nie...
Piszę o Nim, o Doktorze Wieruszu z dużych liter, bo myślę, że to Mu się należy. To był Wielki Człowiek, nie byłam w końcu Jego pacjentką, bo mówiąc szczerze nigdy wcześniej nie słyszałam o Świebodzinie i o naszym ukochanym ośrodku, więc tak naprawdę nie wiedziałam kim jest Doktor i mimo, że miałam skierowanie do Niego, jako do Dyrektora Ośrodka, to wcale nie zależało nam z mamą, żeby akurat się do Niego dostać, nam zależało, żeby w ogóle nas ktoś przyjął.
Potem jak byłam już pacjentką LORO, to gdy widywałam Doktora, to wzbudzał we mnie uczucie oazy spokoju i takiej życzliwości emanującej wokoło. Zawsze uśmiechnięty... Pamiętam jak w Wigilię, z lekarzem dyżurnym i pielęgniarkami, chodził po wszystkich oddziałach i z każdym z osobna łamał się opłatkiem... Przecież mógł siedzieć w domu, z rodziną, to są szczególnie rodzinne święta, ale nie, On wiedział, że my też nie jesteśmy z naszymi rodzinami i chciał chyba swoją obecnością dać nam do zrozumienia, że tu też jest jakaś nasza rodzina, nasz drugi dom i że nie musimy się czuć samotni. Muszę stwierdzić, że było to bardzo wzruszające i do dzisiaj jak o tym pomyślę, to czuję się jakoś tak dziwnie.... wiem tylko, że zawsze czułam duży respekt przed Tym Człowiekiem..... Zawsze będzie w naszej pamięci, pamiętam jak czytałam "W Czarodziejskim Domu" w 1981 roku, dowiedziałam się z tej książeczki wielu rzeczy, o których nie miałam pojęcia. I pamiętam, że gdzieś mi ta książeczka zaginęła i jak jej szukałam i wiem, że koleżanka zdobyła dla mnie drugą. I jakieś pół roku temu zapragnęłam ją przeczytać po raz któryś znowu i przeczytałam. A potem zobaczyłam, że Dominika przepisała ją dla wszystkich, bardzo fajny pomysł, w ogóle to jestem zdziwiona, że ta książka wciąż jest jeszcze do zdobycia, ja mam wydanie z 1980 roku.

Nie wiem, czy ktoś jest jeszcze ciekaw, kim był ten ów człowiek-pielęgniarz, który wyłonił się z Ruchu Chorych? To była osoba, do której my chciałyśmy trafić, bo tylko to jedno nazwisko znałyśmy z LORO dzięki znajomej sąsiadki, której łezka kręciła się w oku na widok moich pleców. Kiedy ów pielęgniarz wyszedł z Ruchu Chorych i zobaczyłam imię i nazwisko i przekazałam je mamie, to trochę jej się głupio zrobiło, że zrobiła z pana doktora średni personel medyczny, ale powiedziała, że gdyby nawet miała czekać na niego do jutra, to się nie ruszy z tego miejsca. Ale nie musiałyśmy tak długo czekać, gdyż pan doktor Antoni Kotwicki, bo to on był, zszedł bardzo szybko do nas i przyjął nas z taką kulturą, że moja mama określiła to, że czuła się jak w Wersalu.
To prawda, traktowanie pacjentów przez służbę zdrowia kiedyś i niestety, nawet teraz, pozostawia wiele do życzenia, ale LORO pod tym względem było inne (w obecnych czasach miła obsługa jest jeszcze w Poznaniu u Degi, ale to "spokrewnione" szpitale, więc nie ma się czemu dziwić). Wręcz się wierzyć nie chciało, że lekarz może tak rozmawiać z pacjentem. Pamiętałyśmy tylko z mamą jak lekarz w Rybniku, w Dniu Matki, powiedział nam, że nie ma operacji na kręgosłup i że nie takie sławy chodzą garbate i jeżdżą na wózkach inwalidzkich, a gdy mój tato oddawał dla mnie krew przed operacją w stacji krwiodawstwa w Rybniku, to ten sam lekarz zapytał mego tatę: A, to pana córka jest w Świebodzinie? A tam jest dyrektorem Doktor Wierusz, prawda?

Nic dodać, nic ująć, prawda?

Napiszę jeszcze tylko, że ta pani z Ruchu Chorych, która potraktowała moją mamę mniej miło, musiała dostać niezłą reprymendę od doktora Kotwickiego, bo wyszła z tego pokoju cała czerwona i zła. Zaczęło się więc trochę źle, ale za to jak się skończyło!!! Za dwa i pół miesiąca zostałam pacjentką Ortopedii I i jestem po stokroć wdzięczna doktorowi Kotwickiemu za to, że wyglądam jak wyglądam. Wszystkie pobyty wspominam tak, że łza sie w oku kręci i chciałby człowiek cofnąć czas, a niestety się nie da. Nieraz już mówiłam, że chciałabym się wrócić i przeżyć to raz jeszcze, tam nawet operacji człowiek się nie bał, pamiętam, że się popłakałam, jak doktor Jagodzińska powiedziała mi, że nie ma mojej grupy krwi i jutro nie pójdę, tylko za tydzień, a byłam już nastawiona na krojenie i nawet gips mi rozcięli.

Chyba pobiłam rekord w pisaninie tutaj, to za to, że tak długo nic nie pisałam odprawiłam pokutę, i pewnie już się zanudziliście, ale tak wspominam 1 sierpnia 1980 roku, to było moje pierwsze spotkanie z LORO w Świebodzinie, które zakończyło się szczęśliwie, a dopełnieniem było to, że w nocy, w pociągu skończyłam całe 16 lat.

No to już naprawdę pa....... Collapse

I wiecie co? Zapomnialam o najważniejszym..... podziękować mojej mamie, bo to ONA mnie tam zawiozła i podpisała zgodę. Bez niej nie byłoby tego, co jest... Ona już tego nie może usłyszeć, ale myślę, że jest tam z nimi....i wie, że jestem jej wdzięczna...... Collapse

DOKTORA  LECHA WIERUSZA PAMIĘTAM BARDZO DOBRZE,SIWY,OSTRZYŻONY NA JEŻA,ZAWSZE W NIENAGANNIE CZYSTYM I ODPRASOWANYM FARTUCHU LUB DLA ODMIANY W SPODNIACH I KRÓTKIM FARTUSZKU LEKKO PRZYGARBIONE PLECY.BYŁ CZŁOWIEKIEM ZAWSZE UŚMIECHNIETYM,CHĘTNYM DO POGAWĘDKI Z NAMI.........Pamiętam taką sytuację jak przyszedł do nas na wizytę na ORT II do sali poperacyjnej,kolężanka wyskubywała sobie zawsze brwi i prawie ich nie miała /same kreski/ usiadł u niej na łóżku i powiedział,dlaczego dziecię to robisz? co natura dała to nie powinno się jej poprawiać..........i wyjął z kieszonki portfel a z niej zdięcie..........i pokazał, ..........to jest moja córka ,zobacz jakie ma piękne brwi,naturalne,zobacz jaka ona jest ładna.............. Collapse

Kochani!
Zapewne większość z Was dostala zaproszenia od Naszego Niestrudzonego Szefa - Wielkie dzięki Andrzeju, że tyle trudu i wolnego czasu poświęcasz dla nas.
A ja co? Nawet nie mogę odwdzięczyć się pobytem na zlocie. Kochani zazdroszczę Wam Wszystkim, że tam razem bedziecie. Zapewne lista prawie zamknięta a Szef Nasz Kochany nie może opędzić się od prywatnej poczty elektronicznej. 😉
Swoja drogą cieszę się, że Roma tu zawitała-powiało wiosną!
Pozdrawiam
                  kika... Collapse

Witam wszystkich.
Na naszej stronie widac wiosenne ożywienie i to mnie bardzo ciesz. Można pisać kiedy się chce a później to przeczytać. Milo ze przybywa wpisów i nieuśmiechniętych ludzi. Milo mi że Roma stała się natchnieniem dla nas do pisania. Fajnie jest wejść na stronę i patrzeć jak dużo listów przybywa.   590, 591, 592, 593,...4.....5....6 Ciekawe kto i kiedy zrobi 1000 wpis. Pewnie prezes:-) Może to bedzie już w tym roku w październiku???
Pozdrawiam z pracy... gdzie jeszcze posiedzę.... w maju 2007 mamy Targi Książki w PKiN wiec pracujemy jak mróweczki.
Do jutra
Bogdan... Collapse

Pragnę dołączyć się do słów jakie zamieściła już dziś Ela odnośnie 90 rocznicy urodzin naszego Doktora Lecha Wierusza, Patrona Stowarzyszenia. Sądzę, że to dobry moment na przypomnienia Osoby Doktora, ponownego wczytania się w liczne już na naszych łamach materiały, na chwilę zadumy, wspomnień i modlitwę w Jego intencji.
W naszym imieniu Danusia Sobocińska złoży na grobie Doktora kwiaty oraz zapali znicze od nas wszystkich.
Z pozdrowieniami Andrzej Medyński... Collapse

To znowu ja,bo od wczoraj jeszcze nikt nie zdążył się wpisać,ale niektórzy zaglądali, bo dostałam e-maila od jednej osoby. To miłe, dziękuję, choć zrobiłam to również osobiście.
Mam dzisiaj w pracy trochę wolnego i zaczytałam się w tych naszych stronach.OOOO! Czego tu nie ma!?! Naprawdę żałuję, że nie zaglądałam tu wcześniej, ale teraz to będzie moja poranna prasa (tej prawdziwej właściwie nie czytam, bo bzdury piszą).
I jeszcze jedno! Gośka-Kociubaj, przepraszam Cię bardzo, że podejrzewałam Cię o NIEPAMIĘĆ. Dotarłam dzisiaj do Twojego pierwszego wpisu, a zanim tam dotarłam zaliczyłam mnóstwo Twojej rozentuzjazmowanej pisowni, że naprawdę wstyd mi się zrobiło, że ja tu taka nowa, a Ciebie posądzam o coś czego nie ma....Chyba myslałam, że jak jeżdżę co roku do Niesulic i z przerwami na OPTY,to już starczy.
I jeszcze do Haliny Bajer. Pamiętam Cię z obozu z 1981 roku, ale nie wiem, czy Ty mnie. Mieszkałyśmy swego czasu blisko siebie, bo Ty w Wodzisławiu Śląskim, a ja w Rybniku, ale razem na oddziale nigdy nie byłyśmy.
To tyle dzisiaj...... Collapse

Witam,
za głowę się złapałam, że tu już tyle stron wpisów, a ja jeszcze ani razu nic nie naskrobałam. Aż mi wstyd... Może uda mi sie kiedyś to nadrobić, choć wątpię...
Ktoś pytał o siostrę Jadzię Janiszewską z ort. I - super babka jak równiez siostra Józia - była spokrewniona z oddziałową Henią Nowik - ta nie bardzo mnie lubila (chodzi o oddziałową), ale niestety musiała mnie znosić przez trochę miesięcy.
Nie podejrzewałam też Kociubaja, że tak czesto się tu wpisuje. Mialam wrażenie, Gośka, że zapomniałas o nas... Makuwygach.
Pozdrawiam wszystkich już nie wiosennie, a chyba letnio, bo w cieniu od połowy zeszłego tygodnia po 20 stopni.... Collapse

Dzien dobry.
Dla wszystkich optymistów Miłego weekendu.
Wszyscy pewnie już odpoczywają - trzymajcie się cieplo... Collapse

Wiosenne pozdrowienia dla wszystkich Optyków. W Legionowie i  Wawie widać już wiosne. Huraaa
Dużo słońca i samych radości dla wszystkich.........

                                          ... Collapse