Księga wpisów

Mój ojciec powiedział kiedyś, na moje wymyślanie tak : "Jeśli ci się nie podoba, zrób lepiej".
Jestem za tym, by pożyteczne, dobre, lepsze, zdrowsze, śliczniejsze, mądrzejsze wygrywało, ale jeśli mam skończyć wyłącznie na liście życzeń to  zbieram się do wyjścia.
OPTY, MAKUWYGI, INNI - jesteśmy "za" świetnością LORO, ale nie mamy taaaakiej siły sprawczej, by rzucić na kolana sprawcze podmioty, by realizowały nasze marzenia. Na Ziemi jest pewien porządek rzeczy i - jesli nie zasługuje na szacunek -  to przynajmniej należy go tolerować lub - metodami alternatywnymi do przemocy - zwalczać. Jednym - nawet odważnym - "nie" nie zmienimy nic. Rozdziobią nas kruki i wrony... Trzeba - wydaje mi się - trwać przy swoim i dzwonić dzwonami prawdy, historii, sumienia, tęsknoty i iść w odpowiednim kierunku...bo może ktoś już resztką sił idzie właśnie w naszym kierunku.
Ale też za Witkacym powiem ("Szewcy") tak: Nie będziemy gadać niepotrzebnych rzeczy!
Czas naszego LORO minął, została nazwa, wspomnienia, gdzieniegdzie klimat. Nie stać nas na komfort hodowania pamięci w autentycznych "okolicznościach przyrody".Nie stać nas. Mamy rodziny, bieżące sprawy za lasem i choć mamy urodzone w LORO idee -  nie stać nas na życie wyłącznie przeszłością.
Jak Hegel musimy po swojej TEZIE i jej (widocznej) ANTYTEZIE, szukać SYNTEZY - ładu pomiędzy tym, co było piękne i dobre a  tym co jest piękne i dobre(choć może bez akceptacji) - i mieć  tę SYNTEZĘ( jako nową tezę), czyli to co będzie piękne i mądre przynajmniej w najbliższej przyszłości.I nie dać sznsy nowej antytezie...

I jeszcze jedno skojarzenie. Było lato, jakiś rok1992-95. W lesie po zlocie przy wiacie z naszym piecem, stał tylko mój namiot. Zaraz miałem się przenieść na pobliskie pole namiotowe. Wyjechali wszyscy, ja na brzegu namiotu wsłuchiwałem się w ciszę powracającą na polanę.Było przepięknie, źdźbła zdeptanej trawy prostowały się na oczach, ptaszęta dawały popisy wokalne. Cudownie.Nareszcie spokój...
Po 20 minutach cudowności zwijałem namiot - nie było bliskich ludzi.
Pa. Lechu.
Ps. Piszcie. Czytanie własnych wypocin, to dopiero nuda i GRAFOMANIA.
Gdyby Cezar powiedział: "myślałem, napisałem, czytam", nie byłoby mordu dopiero w 44 r.p.n.e.

Ja chyba zacznę pisać do konkretnych osób własnie tu. Gdy sie odezwą, pięknie. Gdy się nie odezwą będę gadać dalej do nich...
Pa.... Collapse

wzięło mnie dzisiaj na wspomnienia! byłam malutka,w żłobku stwierdzono że mam krzywy kręgosłup,przez przypadek,zrobiono mi rtg.miałam zwichnięty obojczyk okazało się że mam skoliozę!ktoś w żłobku nie dopilnowł spadłam na podłogę,i się zaczęło!byłam we Wleniu gdzieś w górach,mała byłam,pamiętam tylko jak jakas sprzątaczka straszyła mnie szczurami,tak się bałam!i pamiętam jak rodzice odjeżdżali tak wyłam na całe miasto! Potem byłam u profesora DEGI   dali mi taki śmieszny gorset!!!!!!!!!!hihihi!ale rodziców robiłam w konia!on był różowy,z materiału,i wiązany z przodu na różowe tasiemki,taki jak kobiety sobie wyszczuolały talię!!!!!!hihihi!!!!!!!!!miałam go na sobie kilka razy,wiecznie sobie go odwiązywałam,myślałam sobie ale oni są głupi ci dorośli,nawet nie wiedzą że się z tego gówna rozwiążę!!!!miałam 5 lat jak pojawiłam się w świebodzinie byłam najmłodsza ,byłam na ort.II tylko dla mnie czekało łóżeczko z siatką(takie  niemowlęce)byłam ulubieńcem oddziału,siostry nosiły mnie na  rękach,całowały,kochałybyłam wtedy taka dumna że ja ,tylko ja!!!!!!!!!(moja kochana p.renia nazwała mnie wtedy CIURCIUŚ,)   PAMIĘTAM PRZYJECHAŁA KIKA!!1  ŚLICZNA ,MALEŃKA,PIEKNE WIELKIE CZARNE OCZY,TAKA BEZBRONNA!!!!!!!WSZYSCY  ZAJĘLI SIĘ NIĄ !!!!!!!NIKT JUŻ MNIE NIE WIDZIAŁ!BYŁAM NA NIĄ TAKA ZŁA!TAK JEJ NIOENAWIDZIŁAM!!!!!!!!!!!! ALE PO PARU DNIACH BYŁA JUŻ DLA MNIE NAJUKOCHA?SZ? ,MALE?K? SIOSTRZYCZK? KTÓR? TAK POKOCHAŁAM!!!!!!!!!PA KOCHANI!!!!!!!!ŁZY  MI CIEKN? PO POLICZKACH!!!!!!!NIE MOGĘ DOPISA?  CO SIĘ STAŁO,JUTRO!COŚ NAPISZĘ!A TO BĘDZIE CIEKAWE!!!A MOŻE KIKUŚ DOPISZE CO BYŁO DALEJ!... Collapse

A ma ktoś pomysł jak przekonać obecne władze sanatorium żeby znów przyjmowali dzieci??? Bo na tym polega problem, że przestali przyjmować dzieci!
Co nam po kolorowych ścianach, po remontach jeśli nie służą one tym, dla których ten ośrodek powstał???
Problem polega na tym, że obecnym władzom nie zależy na dzieciach! Dlatego teraz Nasze Sanatorium wygląda jak wygląda! Śle! Rozpacz!Żal!Złość!
Co możemy zrobić, by było jak kiedyś? Żeby to było miejsce dla dzieci? A nie przy okazji dla dzieci?
Boję się, że to nie w naszej mocy...... Collapse

Kochani!!
  Przede wszystkim, chcę podzielić się z Wami radosną dla mnie nowiną!!
   Nie wykryto zmian nowotworowych a to "coś" co straszylo już mi wycięli. I mam nadzieję, że wszystko jest oki.
   Poza tym...czytałam...jestem zaskoczona, aż tyle osób się odezwało!!!
   No proszę ilu to obchodzi!! Jestem pod wrażeniem i pełna podziwu dla Optymistów - od których bije tyle optymizmu i checi aby coś pozytywnego zrobić być może w trudzieod początku!! Ale wierzę, że będzie nas jeszcze więcej i więcej.
   Ja nie sięgam tak daleko jak odbudowa zabytku
ale dlaczego nie Fundacja? Strzał w dziesiątkę! Może przynajmniej obudzenie parku, ławeczki, w przyszłości na przykład co? Widzicie jak tam jedziecie i idziecie do parku a tam ławeczki i usiąść mozna... co jeszcze widzicie????
  ... Collapse

kikuś!!!!!!!!!!!!!!!!!!moja siostrrzyczko!!!!dziękuję!!!!!!... Collapse

kochani! moi!!!!tak się prrzyglądam....nieźle narozrabiałam !tak  poruszyłam ten temat ..........loro....że  aż  bałam się na drugi dzień otworzyć tą  stronę  !myślałam  że mnie wylogujecie!ktoś musiał to zrobić.Myślę że my wszyscy chcieliśmy coś powiedzieć, widzę że nie jestem sama !dziewczyny trzymajmy tak!!!poradzimy sobie!dziękuję moim koleżankom które mnie poparły,które mają taką nadzieję jak ja!Że nasz kochany Caritas będzie dalej naszym powrotem do wspomnień.,do powrotu z rodziną na wakacje aby pokazać naszym dziadkom ,tu twoja mama spędziła pół życia! Wiecie co? tak  myślę sobie my jak byliśmy dziećmi w Caritasie.......tam  mieliśmy naprawdę swój własny dom!!!!!!!!!!!miieliśmy kaplicę,kościół,kochane siostry,wychowawczynie,które nie zeszły z dyżuru jak nie uśpiły, nie uspokoiły,i nawet pocałowały, chciałabym powiedzieć że po wielu rozmowach z byłymi pacjentami ,każdy jest chętny  tylko nie ma odwagi ,.Chcą podarować jakąś tam sumkę na loro(a są zamożni)pytają na jakie konto? czekamy!    ------------myślę kochani-----odbudujemy   ten nasz dom!!  nie jesteśmy sami---pa... Collapse

Kochani, wszyscy tęsknimy... Collapse

    Kochani, jak Renata napisała - wszyscy tęsknimy. Ponad trzydziestoletnia kontynuacja Zlotów Opty, Niesulice, strona internetowa, to między innymi wynik naszej serdecznej pamięci i hołdu dla LORO.
    Dlatego warto pamietać, pisać miłe słowa do żyjących jeszcze Naszych Wspaniałych Ludzi z sanatorium. Idą Święta,  to najlepszy czas /chociaż każdy jest dobry/ na takie miłe gesty, a to możemy już zrobić. Jeśli ktoś będzie potrzebował adresy, proszę imiennie poprosić. Nie jesteśmy upoważnieni do zamieszczania prywatnych adresów na stronie.
    Chociaż przykro widzieć ruiny naszych wspomnień, to jednak obecny Dyrektor ma pewną wizję Ośrodka i możemy mu tylko życzyć aby miał siłę przywrócić jego dawną świetność i przydatność - chociaż może inną niż nasze wyobrażenia.
    Wczoraj wróciliśmy z Andrzejem z tygodniowego urlopu w moje rodzinne strony, wszystko wygląda inaczej, wspomnienia są dużo piękniejsze.
   Mieliśmy kłopot z uzyskaniem materiału wspomnieniowego do wydania Annałów, a przecież nasze budowanie to właśnie ocalenie od zapomnienia wspomnień. Piszcie to co było dla Was ważne, jak się uzbiera materiał wydamy książkę aby kolejni pacjenci  poznali historię LORO i z naszych przeżyć i doświadczeń oraz opisywanych przez nas postaw lekarzy i wychowawców jakich mieliśmy czerpali siłę jak my.
    Ja osobiście nie widzę fizycznej możliwości włączenia się w odbudowę części zamkowej czy parku. Jednak uważam, że wsparcie w każdej pozytywnej formie będzie z korzyścią dla Ośrodka.
Serdecznie wszystkich pozdrawiam Elżbieta... Collapse

Było takie miejsc. Byli tacy ludzie...
Caritas- ośrodek dla DZIECI. Nie ma już Caritasu jaki pamiętam, nie istnieje fizycznie. Caritas to nie był tylko budynek na Zamkowej, ale ludzie, którzy go stworzyli i uczynili miejscem niepowtarzalnym. Kto nie był tam w czasach, kiedy był takim miejscem, nie zrozumie, jego magii. Jest w naszych sercach i pamięci. Jest ciepłym wspomnieniem. Dziś w niczym nie przypomina naszego sanatorium. Nawet z zewnątrz nie wygląda już tak samo…Nie chciałabym dzisiaj znaleźć się tam. Moje wspomnienia są zbyt różne od obecnego stanu LORO. Przykro byłoby patrzeć na ruinę czegoś, co się kochało. Dlatego zachwyt nad obecnym jego stanem jest równoznaczny z pochwałą zniszczenia Mojego Caritasu.
Komu przeszkadzało? Kto zawinił? …
Żal, smutek, złość! Dlaczego tak musi być? Czy tylko dlatego, że taki jest świat? Bo liczą się tylko zyski? Uśmiech dziecka to za mało? Minęły czasy Judymów, Korczaków, Wieruszów… Dzisiaj liczy się dużo i szybko. Jak w fabryce na Tajwanie. Taśmówka. Byle jak, byle dużo. Efekty? Nieistotne. Zyski? Tak.
Złość mnie straszna bierze, gdy ktoś podziwia ten dzisiejszy kombinat, bo to dla mnie tak, jakby sam przykładał rękę do zaprzepaszczenia starego Caritasu.
A ja się sprzeciwiam! Mnie się to nie podoba! W niektórych sprawach nie ma wstrzymania się od głosu. Albo za albo przeciw.
Dzięki Bogu została tam jeszcze garstka dobrych ludzi i dzielnie broni pozostałości dawnego Caritasu. Co z nim będzie? Czy można go jeszcze wyleczyć? Jak? Może najprościej? Tak jak go stworzono?
Potrzeba ludzi o czystych sercach, takich jak ci, którzy stworzyli to miejsce, którzy żyją ciągle w naszej pamięci. Ludzi, których dzieło przekreślone zostało jednym stwierdzeniem: „nie opłaca się”.
W parku, tam gdzie kiedyś był basen, wznosi się pagórek… wygląda jak grób… zakopano tam stary Caritas. Za to w portierni wita nas symbol nowego ośrodka- fontanna, szczyt tandety. Polsatowskie słoneczko zamiast Grzegorzewskiej.
Kwestia gustu. I priorytetów. Tylko czy słoneczne promienie zaglądają do piwnicznej szkoły?
Czas mija bezpowrotnie z nim ludzie i miejsca. Niektórych rzeczy nie da się powtórzyć. Niektórych ludzi nie da się zastąpić.


Błąkają mi się w pamięci obrazy z dawnych lat, kiedy jako smarkula trafiłam do Caritasu. Miałam to szczęście spotkać Doktora Wierusza. On był Mistrzem. Dziś już takich nie ma. Był  Mistrzem, bo przede wszystkim był Człowiekiem. A wartością dla niego był drugi człowiek. Wtedy było tam wielu takich ludzi, dla których liczył się najbardziej człowiek, mały człowiek, dziecko.
Jako czteroletnie dziecko niewiele zapamiętałam. Nie obeszło się bez łez. Potem były kolejne pobyty w sanatorium. Przyjaźnie na długie lata, wspaniali ludzie, ciepłe wspomnienia. Podarowana szansa na normalne życie.
Pamięć szybko się zaciera, wiele ulatuje. Zapomina się ból i cierpienie, tęsknotę i żal. Pamiętamy, że było to magiczne miejsce, które miało olbrzymi wpływ na to, jacy teraz jesteśmy. Mam nadzieję, że lepszymi.
Kim byłabym bez Caritasu?
Pewnie nie byłabym sobą.
Pamiętajmy!... Collapse