Księga wpisów

Kochani!
Odszedł od nas Pan Jan Sobociński -człowiek wybitny, który w ciągu długiego życia był bardzo aktywny w różnych dziedzinach i w różnych środowiskach. A wszędzie gdzie był i działał, co tak mocno wyrażano nad Jego grobem, odciskał swoje szlachetne piętno, zostawiał swój trwały ślad. Pozwalały Mu na to silna osobowość, charyzma, życzliwość ludziom a przede wszystkim wartości etyczne, które wyznawał i którym był zawsze wierny. To one sprawiły, że tyle dobrego dokonał, tak bardzo zasłużył się wielu środowiskom. I to naturalne, że te środowiska najmocniej akcentują te dokonania Zmarłego, które są im bliskie. Ja zachowam się podobnie. Znam Pana Jana pięćdziesiąt lat, zawsze dobrze się rozumieliśmy. Niech mi więc będzie wolno powiedzieć z całym przekonaniem, że Pan Sobociński najwięcej dokonał właśnie w naszej szkole. Tu zdobył ogromny wpływ na serca i umysły, zdobył szacunek i miłość kolejnych pokoleń swoich - naszych wychowanków. Zdobył Waszą miłość, Kochani.
Jesteście wdzięczni swojemu Profesorowi, tak Go nazywacie, bo On swoim wpływem i przykładem przyczynił się do Waszych życiowych sukcesów.
Odszedł od nas nasz Senior i Mistrz. Niech będzie nam pociechą, że gasł powoli bez większych cierpień, otoczony miłością i w poczuciu wielkiej satysfakcji z godnie przeżytego życia. Był, jest i będzie z nami.
Kochani! Piszę te słowa i kieruje je do Was aby zmniejszyć przykrość jaką odczuwam, że nie mogłem pożegnać Zmarłego ( o to zwróciła się do mnie dyr Ewa Behan-Klucznik ) nie tylko w imieniu nauczycieli naszej szkoły ale także w imieniu całego środowiska nauczycielskiego naszego miasta i gminy, także w imieniu weteranów szkolnictwa specjalnego województwa lubuskiego a byłem do tego przygotowany. Niestety, zbyt póżno (emocje) zorientowałem się, że należało zwyczajnie podejść do mikrofonu a wcześniej uznałem, że organizatorzy pogrzebu nie przewidzieli mojego wystąpienia. Na szczęście pięknie wystąpili Janka i Andrzej, którym serdecznie dziękuje. Nawiasem, przy hufcach Krzywoustego nie było łatwo powstrzymać łzy.
Serdecznie pozdrawiam.
Ryszard Anyszko... Collapse

Kochani! Nigdy nie miałam zdolności do pisania listów, zawsze sprawiało mi to dużo kłopotów i zabierało mnóstwo czasu (jeden list do rodziców potrafiłam pisać cały tydzień). Wypracowania z języka polskiego na różne tematy były dla mnie koszmarem. Po otrzymaniu tej smutnej wiadomości od Zbyszka otwarłam stronę internetową OPTY i ze łzami w oczach przeczytałam Wasze listy. Wiem, że nie uda mi się napisać tak ładnie i poprawnie jak inni, za co bardzo przepraszam, ale chcę napisać choć trochę. Nie umiem używać tak pięknych słów, bo po tylu latach brakuje mi i tych zwykłych. Napiszę choć to, że czas który spędziłam w Świebodzinie był dla mnie dużą szkołą życia. Dzięki Panu Profesorowi był to dla mnie najlepszy okres mych młodzieńczych lat, których nie da się nigdy zapomnieć. Nie wiem dlaczego, ale od samego początku (pomimo tego, że byłam bardzo nieśmiała) poczułam do Pana Profesora ogromną sympatię a chyba nie będę nieskromna, skoro myślę, że i On mnie bardzo polubił. Pragnę przypomnieć, że dzięki niemu mieliśmy też wszyscy możliwość poznawania naszej pięknej ojczyzny a On potrafił, przynajmniej we mnie, tę chęć obudzić. Nigdy przed tym a nigdy potem nie miałam ani okazji ani możliwości zwiedzić tyle wspaniałych zakątków naszego kraju. Był wspaniałym wychowawcą i organizatorem, pełnym poświęcenia i dobrego humoru. Na wspólne wycieczki, rozpiewany autobus, ale również na lekcje matematyki, języka niemieckiego czy śpiewu nigdy nie zapomnę. (Mam wrażenie, że robię coraz więcej błędów, język czeski zaczyna się coraz bardzej przepychać). Nie będę mogła przyjechać, żeby się z Panem Profesorem spotkać ostatni raz i pożegnać, ale myślami będę razem z Wami wszystkimi, którzy tam będziecie obecni. Przesyłam wyrazy szczerego współczucia dla wszystkich bliskich naszego kochanego Pana Profesora.
Sonia Krickova (Fleischer).... Collapse

To niemożliwe! Kiedy dziś przeczytałam informację, że Pan Profesor Jan nie żyje - oczy zalały się łzami. Słowa nie wyrażą tego, co teraz czuje moje serce po utracie tak WSPANIAŁEGO,WIELKIEGO, SZLACHETNEGO CZŁOWIEKA! Dzięki nowo powstałej stronie OPTY, ożyły wspomnienia z dzieciństwa i żyłam nadzieją, że w krótce, po tylu latach spotkam Pana i przytulę się do tego gołębiego serca, jak małe dziecko, ale już mi nie będzie to dane na tym padole. Panie Profesorze... odszedł Pan tak cicho - nie czekając na "dzieci", które Pana pokochały, jak własnego Ojca, słuchały Pana cennych rad i wiele Panu zawdzięczały - dlaczego...? To pytanie zostanie bez odpowiedzi.
Zapewniam o swojej modlitwie, wypraszając dla Pana o radość życia wiecznego.
Wyrazy współczucia dla całej rodziny Pana Profesora Jana.
Była świebodzinianka Teresa... Collapse

Wyrazy szczerego współczucia dla całej Rodziny Pana Profesora składa
Marcin wraz z rodziną.... Collapse

Witaj Andzej
Właśnie dostałem wiadomość od Piotra Dziubińskiego że profesor zmarł, taki mi smutno. Już każdy zlot będzie inny, bez profesora.... Collapse

Kochani, jest nam niezwykle przykro. Wiadomości wkrótce będą. O śmierci Pana Profesora dowiedzieliśmy się przez telefon kom./ który włączyłam na chwilę jadąc w kondukcie pogrzebowym za trumną Andrzeja Taty, a mojego teścia. Wyobraźcie sobie jak Andrzej się czuje, stracił równocześnie dwóch Ojców. Jeszcze po pogrzebie nie ma go w domu. Pozdrawiam Elżbieta... Collapse

Odchodzą WIELCY, którzy kształtowali
nasze ciała i dusze.
To dzięki NIM lżej nam żyć.

Na zawsze pozostaną w naszej pamięci.

Jan Szczęch... Collapse

Odszedł Człowiek, któremu tak wiele zawdzięczam. Boli mnie, że nie mogłam być na ostatnim Zjeździe. Ale dziękuję Bogu, że mogłam być w szpitalu i rozmawiać z Profesorem, powiedzieć mu jak bardzo go kocham i jak wiele dla mnie znaczy. Pan Profesor wpoił nam wiarę w wartości i pokazał jak według nich żyć. Nie mówił wielkich słów, nie pouczał. Był świadkiem tych wartości i my przesiąkliśmy nimi, chcąc nie chcąc. Panie Profesorze, tak jak Panu przyrzekłam, będę kontunuowała to, co Pan rozpoczął swoją nauką. Będę służyła ludziom naśladując Pana. Jakie miałam szczęście, że był Pan moim Profesorem. My, ze Świebodzina, wiemy jak wielkie dzieło w naszych sercach Pan stworzył, dał nam Pan odwagę do godnego życia, siłę do służenia innym i wiarę w wartości, którym służymy. Pan Bóg na pewno się cieszy, że ktoś taki jak Pan przybywa do niego. Żegnam Pana z całą miłością i wiernością temu, co mi Pan dał. Janka... Collapse

Przez tę naszą stronę mam ogromne zaległości w swojej pracy. Mój dzień pracy rozpoczynam ok. 9.oo od oglądania (nie pamiętam, który już raz) kronik i zdjęć i coraz trudniej się oderwać.
Ostatni Zlot był obrazem rewolucji technicznej. Ludzie mają takie sprzęty gł. foto-wideo, że wstyd pokazać się z jakimś Kodakiem sprzed dwóch lat.
Królową Zlotu była Zosia. Królowała niepodzielnie-wszędzie jej było pełno. Otwierając lodówkę nie masz pewności czy Jej tam nie zobaczysz. Podziwiam jej umiejętności taneczne. Zawsze dystansowałem się od tańca na wózku. Zosia (i nie tylko) udowodniła, że jest to przyjemne i spełniające także dla sprawnego partnera. Z drugiej strony to Baba trzyma się-jest na czym oko zawiesić. Każdy chciałby tak prezentować się przed sześćdziesiątką. Zosiu lubisz mnie mimo wszystko, prawda.
Wszystkim Koszelom i Dziubińskim szczere dzięki. Zlot był wielką ucztą duchową z ćwiczeniami ruchowymi.
Poczuć się nastoletnim pacjentem choćby tylko trzy dni - naprawdę warto.... Collapse

Tak po staropolsku !

Zacni, dobrzy, prześwietni i oddani nam organizatorzy XXX Zlotu w Przełazach i wszelka służbo, Wy, którzy akrobatyczną pracę wykonaliście, aby nam
- zjazdowiczom -
niczego nie brakowało, a wszystko z pogodą i spokojem czyniąc - stale uśmiechnięci.

- STOKROTNE SKŁADAM DZIĘKI -

Książęcą pozycję przypisać pragnę niezmordowanemu

Andrzejowi Medyńskiemu,

który tyle chwil wzruszeń zafundował nam od Przełąz po Świebodzin. Przez tych kilka dni serwował, tańce i melodie smętne, sprawiając, że wszyscy czuliśmy się jak w siódmym niebie.

- UKŁONY SKŁADAM WIELKIE -

Zosiu i Marysiu dziękuję Wam za uśmiech, pogodę i za to, że na każde zawołanie byłyście przy mnie, niczym Matka.

PODZIWIAM WAS !

Bramy zamku otwarte zostawić radzę - przyjadę znowu swoją "karetą" /marki Matiz/ 🙂
Wszystkim, którym przyszło w piekle kuchni urzędować, Szefowej oraz Kelnerkom, które radośnie biegając, jadło do stołów podając.


DZIĘKI SERDECZNE !
Jan Szczęch /Janusz /... Collapse