Księga wpisów

;Jutro o godzinie 1000  ładujemy samochód sprzętem obozowym. Tak rozpoczynamy kolejny sezon nad NASZYM jeziorem! Jeżeli najdzie mnie natchnienie, to po powrocie skrobnę jakieś sprawozdanie i może zdjęcie(a). Możecie nam zazdrościć!!!
;;;;Pozdrawiam Optymistów i Makuwygów... Collapse

Pięknie to ująłeś, Lechu... W tym jest więcej prawdy niż tylko 100 %. Są pewne rzeczy, które robi się tylko na tej POLANIE i które tylko tam można przeżyć, dlatego, myślę, że powinniśmy się czuć szczęściarzami, że jesteśmy wyróżnieni i że są takie osoby jak Lechu, któremu to wszystko chce się organizować - jakby nie było - dla kilku dni, ale jakże bogatych w doświadczenia i przeżycia.
Myślę więc, że warto dołożyć niewielką cegiełkę na tak szczytny cel, wszak czasami o wiele więcej przelewamy na mniej zbożne cele.
Pozdrawiam serdecznie!
Jeszcze tylko miesiąc!!!... Collapse

Ela konspiruje, choć trochę prawdy w jej wypowiedzi jest...
Kombinuję - prawda -  by być formalnie na polanie, bo to daje szansę do powiedzenia: to My, Makusyny. Choć niewątpliwie z LORO Makusynów można zobaczyć dopiero na zlocie. Prościej byłoby po staremu, po Jasiowemu i po Stasiowemu, ale nie dość "nasego w nas" tamże, u źródła. I z pedagogiki terapeutycznej doszliśmy z Marią Grzegorzewską do pedagogiki resocjalizacyjnej. Pięknie byłoby na polanie wybudować COŚ i cały rok robić MISJĘ, piękne myśli Stasia i Jasia i trochę Lecha wcielać w życie, by kalecznym było łatwiej ruszać w drogę...po swojemu!
No cóż, trzeba się dostosować, pieśń zaśpiewać po partyzancku. Może przyjdzie wolność jak w 45 r.....

Wyobraźcie sobie..., a może nie wyobrażajcie sobie...Choć ciężko nie powiedzieć o tym, co czuję, gdy Wojtek SOBIE zagra przy ognisku coś, czego dawno nie grał, a co mu się nieodłącznie kojarzy z...wolnością. Takich rzeczy nie usłyszę na zawołanie, ale na pewno nie usłyszę ich też poza Polaną. Polaną z dużej litery. Bo ją, bo Ją stworzyli Piękni Wolni Ludzie.
Elu, ja muszę,..."muszę, ja tak bardzo muszę w brzóz korony wplatać swoje dobre sny"...Pa. Lechu... Collapse

Kochany Lechu !!!
Ponieważ wiem, że denerwuje Cię brak odpowiedzi od wielu z Nas, to jako pierwsza dam wszystkim dobry przykład 😉
i......
Potwierdzam swoją obecność na zlocie,
przyjeżdżam z całą rodzinką na całe 10 dni.

Kochani  Makusyni !!!!
Odpisujcie Lechowi, potwierdzajcie swoją obecność na zlocie bo, uwierzcie mi brak odpowiedzi z naszej strony strasznie go irytuje.
Buziaczki, pa, pa... Collapse

Pozdrawiam wszystkich bardzo bardzo serdecznie.
Buziaki dla wszystkich....... Collapse

Witam serdecznie!

Jestem 27-letnim mieszkańcem Zielonej Góry. W listopadzie b.r. będę miał operację wydłużania kości udowej, lewej nogi. Chciałbym dostać od Was jak najwięcej informacji o tego typu operacji. W internecie o dziwo cieżko o tego typu informacje - albo źle szukam. Proszę - opiszcie swoje "doznania" z tego typu operacjami. Jak wygląda Wasze życie, zdrowie i stan kończyn w dniu dzisiejszym? Co mnie czeka? Co muszę wiedzieć? Nie będzie to Ilizarow, ale z tego co wiem wszystkie metody choć po trochę operiają się na tej zasadzie. Będę wdzięczny za informacje każdego typu - za co z góry dziękuję.
P.S. Proszę o informacje na mój adres e-mail, który załączam.

Pozdrawiam,
Marcin :-)... Collapse

Witam wszystkich!
Cieszę się, że już wiadomo kiedy i gdzie odbędzie się Zlot
OPTY. Mam nadzieję, że zdrowie dopisze.
Pozdrawiam wszystkich serdecznie.
Marcin... Collapse

Legenda o Jeziorze Złoty Potok

Dziadek Wawrzyniec i wnuczek Michaś dobrnęli do stromego urwiska niewielkiego jeziora i odszukawszy łagodniejszy stok zeszli do samego brzegu. Wawrzon przygotował wędkę i zarzuciwszy ją, popatrywał jak kolorowy spławik balansuje na drobnych zmarszczkach wody, która w promieniach zachodzącego słońca zdawała się mienić złocisto-seledynowymi barwami. Niedługo czekali, gdy spławik drgnął, a potem szybko zaczął zanurzać się w wodzie. Wawrzon zaciął wędkę i po chwili na piaszczystym brzegu trzepotała się dorodna ryba.
- Dziadku, jaka to rybka? – zapytał Michaś i pobiegł odczepić zdobycz z haczyka.
- To szczupak, Michałku, ryba drapieżna, która żywi się innymi mniejszymi rybkami.
- Tu musi być dużo ryb w tym stawie, prawda dziadku?
- Michałku, to nie jest staw, tylko jezioro. I chociaż mniejsze od wielu innych w tej okolicy, jest jednak jeziorem. A ryb w nim rzeczywiście dużo, i to różnych.
- A dlaczego ta woda jest taka jakaś złocista?
- Bo to jezioro nazywa się Złoty Potok.
- Czy tu kiedyś wydobywano złoto?
- Nie, ten złotawy odcień wody jest po prostu złudzeniem powstającym podczas wschodu bądź zachodu słońca, ale niektórzy, szczególnie starzy ludzie mówią, że to nieprawda.
- Dlaczego, dziadku?
- Legenda głosi, że w jeziorze Złoty Potok rzeczywiście znajduje się złoto zatopione tu w dawnych wiekach.
- Opowiedz, dziadku, bardzo proszę. Powiedz, kto je tu zatopił i dlaczego?
- Niewiele o tym wiem, ale skoro bardzo chcesz opowiem ci, chociaż nie jestem pewien, czy potrafię to zdarzenie powtórzyć dokładnie.
Wawrzon zaciął wędkę po raz drugi i wyciągnął na brzeg pięknego, srebrzystego okonia. Chłopiec zdjął rybę z haczyka i wrzucił do wiadra z wodą, ponaglając dziadka, żeby opowiedział o zatopionym złocie.
- Podobno kiedyś, przed wiekami – zaczął Wawrzon – przez tutejsze ziemie przewalały się różne wojny. Niszczyły kraj, a ludzie po wsiach i miastach tracili domostwa i dobytek, zaś rozbestwione żołdactwo rabowało wszystko co się dało. Wielu ludzi zubożało doszczętnie. Ale byli tacy, co na wojnach bogacili się. Należeli do nich właśnie żołnierze-rabusie, którzy łupili nie tylko bogatych mieszczan i wieśniaków, ale i dworom często nie przepuszczali. Zdarzało się, że niektórzy z nich, ranni lub chorzy, zakopywali w ziemi nagroamdzone bogactwa i znakowali miejsca z myślą, że kiedyś po nie wrócą. Nie zawsze tak się kończyło. Niekiedy rabuś ginął w bitwie lub umierał, a skarby zostawały w ziemi. Zdarzało się, że niektórzy pilnowali swoich skarbów nawet po śmierci, błąkając się po okolicy jako dusze potępione za występki popełnione za życia.
- I straszyli tych, co chcieli wykopać złoto? – przerwał Michaś, chociaż bardzo go ciekawiło, co to wszystko ma wspólnego z jeziorem.
- Ano, straszyli – odrzekł Wawrzon, majstrując coś przy haczyku i przynęcie. – Tak i tu było. Podobno jakiś wojak-rabuś, czując już bliską śmierć, zakopał w skarpie przy jeziorze zagrabione na wojnie kosztowności i odszedł. Nie umarł jednak, ale ponieważ chorował długo po ranach odniesionych w bitwach, więc poprosił swojego przyjaciela, który razem z nim na wojnę chodził, żeby poszedł i wykopał skarb, a otrzyma za to jego połowę. Przyjaciel poszedł, lecz złota nie znalazł. Jako, że długo chodził wokół jeziora i grzebał w ziemi, ludzie zmiarkowali, że skarbu jakiegoś szukał. I tak poszła po okolicy wieść o bogactwach nad jeziorem Złoty Potok.
Wawrzon przerwał na chwilę, szarpiąc wędką, bo wydało mu się, że jakaś duża ryba wzięła, ale to tylko haczyk zaczepił o coś na dnie i zamiast ryby dzidek wyciągnął wiecheć wodorostów.
- I nikt tego złota nie wykopał?
- Było wielu śmiałków, którzy próbowali zdobyć to bogactwo, ale nikomu się nie udawało, bo skarbów pilnował ów żołnierz-rabuś, który je tu za życia zakopał, a po śmierci czuwał, aby ich nikt nie wydobył.
- Jak to czuwał?
- Każdemu, kto się tu tylko pojawił z łopatą, albo i innym narzędziem do grzebania w ziemi, ukazywał się pod postaciami różnych istot demonicznych. A taki strach wokół siebie tworzył, że nawet najodważniejsi uciekali przed nim.
- I nikt mu nie mógł nic zrobić?
- Znalazł się ponoć taki, co się nie bał, ale na złe mu to wyszło. Był to niejaki Józef kopacz, tak go przezywali, bo prawdziwego nazwiska nikt nie znał, który z Niesulic czy też z Przełaz, a może i z samego Świebodzina pochodził. Ten to właśnie śmiałek postanowił odnaleźć i wydobyć złoto. Przyszedł tedy nad jezioro z łopatą i rozpoczął poszukiwania. Nie od razu znalazł to, czego szukał. Chodził może z miesiąc, aż pewnego razu ostrze łopaty trafiło na skrzynie ze złotem. Skarbnik, który dotąd tylko od czasu do czasu starał się przeszkadzać, teraz zdecydowanie zadziałał. Najpierw więc pojawił się przed Kopaczem w postaci kulawego żołnierza z gwerem na ramieniu, a kiedy Józef zamierzył się na niego łopatą, zmienił się natychmiast w dużego odyńca z kłami wielkimi jak sierpy. Śmiałek nie uląkł się jednak i zaczął mozolić się nad wydobyciem skrzynki. Wówczas odyniec przeistoczył się w diabła, który począł zasypywać wykopany dół z będącym w nim Józefem. Kiedy jednak Kopacz wygramolił się jakoś i przepędził diabła łopatą, dół był już zasypany.
- Diabeł zasypał?
- Nie wiem, wnusiu – myślę, że to po prostu ziemia się obsunęła, ale Józef na pewno był przekonany, że to uczynił diabeł. Jął tedy od nowa mozolnie odgrzebywać jamę, ale niedługo miał spokój, bo wnet zauważył, że pełznie do niego wąż straszny, ogniem ziejący. Wyskoczył z dołu i ciął węża łopatą przez pół. Teraz już dwa węże atakowały Kopacza. Więc Józef ciął jeszcze raz i jeszcze, i jeszcze, a z każdego kawałka powstawały nowe węże. W końcu było ich tyle, że zmęczony Kopacz zaniechał z nimi walki i poszedł do domu .
W nocy umyślił sobie sposób na wydobycie skrzynki. Wziął bardzo długą linkę konopną, wymoczył ją w wodzie święconej i nazajutrz, zabrawszy ze sobą jeszcze butelkę tejże wody, poszedł nad jezioro. Wykopany poprzedniego dnia dół był zalany wodą.
- To pewnie węże zalały wykop!
- Myślę, że woda podsiąkała z jeziora, bo złoto było zakopane u stóp skarpy, ale ludzie mówili, że to skarbnik zalał jamę. Józef wydobył linkę, rozwinął i ułożył na ziemi, zatoczywszy nią spore kolisko, po czym przystąpił do wylewania święconej wody. Nic mu już nie przeszkadzało, bo złe nie mogło przekroczyć granicy zakreślonej liną. Za to po drugiej stronie liny działy się takie rzeczy, że i strach o nich mówić. Kopacz wreszcie wydobył skrzynkę i otworzył ją. Blask aż mu wzrok zaćmił. Brylanty, szmaragdy, topazy, opale i inne drogocenne kamienie błyszczały wśród złotych klejnotów.
- „No, teraz jestem bogaty” – rzekł do siebie Józef.
Wydobył skrzynkę, ale jak ją tu wynieść? Strażnik stał po drugiej stronie liny, zamieniony w borowego i dął w trąbkę. Wkrótce zjawiła się cała czereda różnych złych duchów, które natychmiast otoczył całe kolisko tak, że nie zostało ani kawałka wolnego miejsca, przez które mógłby przejść Józef Kopacz. Powiadali, że były to złe dusze kamratów strażnika, dawnych żołnierzy-rabusiów, które wspomagały swojego towarzysza. Czekał tedy Józef w tym kolisku pewnie ze dwa dni, zanim zdecydował się pójść. Wziął skrzynkę pod pachę, w drugą rękę butelkę z resztką wody święconej i ruszył przed siebie.
- I przeszedł?
- Posłuchaj cierpliwie do końca, Michasiu. – Przekroczył linię i kropił wodą z butelki. Brnął brzegiem jeziora i może byłby uszedł, gdyby nie zabrakło mu tej wody. Wówczas złe otoczyło go zewsząd, wię wszedł do jeziora. Złe szło za nim. Cofał się dalej i dalej, aż woda sięgnęła mu pod szyję. Wtedy zaczęły podlatywać do niego nietoperze, wielkie jak kury. Śmiałek po raz pierwszy przestraszył się naprawdę. Cofnął się jeszcze ze dwa kroki i wpadł w głębinę. Jezioro zawarło się nad nim na zawsze, wchłonęło śmiałka i złoto. Od tamtego czasu, podczas zachodu słońca woda przybiera złotawy odcień, a jezioro nazywa się Złotym Potokiem.

„Złoty Potok” Wydawnictwo Lubuskiego Towarzystwa Kultury, Zielona Góra 1987... Collapse

I jak się cieszyć z takiego zwycięstwa, gdy nie ma pokonanych w sportowym boju konkurentów? Ale też nikt nie płacze po przegranej walce... To dobrze! Tylko że to oznacza również, że mało nas w ogóle, że nie mamy sobie nic do powiedzenia, że wolimy bardziej być lubiani niż lubić. Nie ma dialogu. Są mówiący i słuchający. Nie ma rozmawiających. Niby ogólnie społeczna norma, ale...mnie się wydawało, że U Nas jest lepiej.

Dzięki za wsparcie 1%-owe.. Już bardzo-bardzo dużo osób wsparło dzieło w Niesulicach 1 %-entem. Często  był to własny 1 %, ale sporo osób zachęciło swoich znajomych do podobnego kroku. Roma pomagała rozliczać się znajomym i przy okazji pomogła zakotwiczyć kolejne 1%. Napiszcie mi  na palechu1@tlen.pl lub w naszej-klasie.pl, kto i skąd przelał 1% - urzędy skarbowe przeleją te pieniądze dalej w lipcu-sierpniu, ale...będę wiedział, po co wyciągać rękę.

Zlot -jak już mówiłem - w dniach 17-26.07 br. Harcerze z Zielonej Góry umówili się z harcerzami z Poznania, że od 01.08 polanka będzie do wynajęcia i musi tak być. My musimy się wyrobić ze sprzątaniem po 24.07.
Zaproszenia tylko imienne. Póki co czekam na informacje na powyższych adresach, kto chciałby przyjechać, na jaki czas. Muszę pewne rzeczy zaplanować i wyślę zaproszenia tym, co chcieliby je dostać(sic!). 20 lat wysyłać zaproszenia do osób, które nigdy nie odpowiadały już mi się nie chce. Niepoważnym nie wyślę, bo się zwyczajnie boję!!!
Odpłatność podobna do zeszłorocznej, zwiększona o roczny poziom inflacji, ale dokładniej napiszę już w zaproszeniu.W kuchni pani Lodzia. Potwierdziła swoją obecność.

Chomiczewscy napisali, że są już spakowani. Jutrzenka już nawpuszczał sardynek do Złotego Potoku - zamiast wędek weźcie magnesy - by nie ulec zepsuciu sardynki zostały zakonserwowane. Tegoroczne akcje to: praktyczna-koce, mentalna- zdjęcia z Krysią (Tyńską - jakie macie! Chcę zrobić małą wystawę i tak  "po cichu, po wielkiemu cichu" popamiętać Ją).
Prawdopodobnie będzie tylko jedna akcja "rury", bo Poznań poddzierżawi je od nas na swój turnus. Podobnie z prądem. No to pa. Pa. Lechu... Collapse