Lech Wierusz

     Urodził się 18 kwietnia 1917 r. w Dolsku koło Śremu, d. woj. poznańskie, w sześcioosobowej rodzinie inteligenckiej. Ojciec Antoni był lekarzem internistą, matka z Rajewskich nauczycielką. Kiedy Leszek miał dwa latka, rodzice przeprowadzili się do Poznania. Tam też rozpoczyna swą podstawową edukację. Szczególnie uzdolniony był w przedmiotach humanistycznych, posiadał także smykałkę do majsterkowania. Po ukończeniu gimnazjum im. A. Mickiewicza rozpoczął studia na Wydziale Lekarskim Uniwersytetu Poznańskiego. Wybuch drugiej wojny światowej i utrata państwowości oddalają na pięć lat możliwość uzyskania dyplomu lekarskiego. Pracował w tym czasie w charakterze lekarza pomocniczego w b. Klinice Ortopedycznej pod kierunkiem dr A. Maciejewskiego.

W maju 1945 r. uzyskał upragniony tytuł lekarza medycyny. Od.1 lutego 1946r. rozpoczął pracę na stanowisku st. asystenta, w kierowanej przez prof. dr Wiktora Degę klinice ortopedycznej. Tam dał się poznać jako uzdolniony klinicysta i bardzo zręczny operator.
Przedmiotem jego naukowych zainteresowań była problematyka zachorowań dzieci na poliomyelitis oraz zagadnienia zaopatrzenia inwalidów w protezy, aparaty i gorsety.
W tym też czasie pełnił funkcję zastępcy dyrektora Działu Naukowo-Doświadczalnego Wytwórni Protez. W 1949 r. uzyskał stopień naukowy doktora medycyny.
15 lipca 1951 r. został oddelegowany do pracy w świebodzińskim Zakładzie Leczniczo-Wychowawczym dla Dzieci Kalekich. Początkowo pełnił obowiązki dyrektora placówki po chorym dr Leśkiewiczu, by potem przejąć obowiązki dyrektora naczelnego zakładu. Na stanowisku tym , z przerwą około jednoroczną, pozostał do czasu przejścia na emeryturę w kwietniu 1982r.

W okresie od lipca 1955r. do sierpnia 1956r. pracował jako lekarz ortopeda i zastępca dyrektora IV ekipy polskich lekarzy w Szpitalu Klinicznym w Hamhynie ( Korea ).
Jako uczeń prof. Wiktora Degi mógł w Poznaniu zrobić karierę. Zdecydował się mieszkać w małym mieście i dyrektorować Zakładowi bez renomy, urządzeń medycznych i wyszkolonej kadry. W krótkim czasie przebudował zakład , wyposażył w sprzęt i instrumenty salę operacyjną. Zadbał o pomoce rehabilitacyjne dla dzieci, którym zapewnił nie  tylko  leczenie, lecz  także  regularną  naukę  w  przyzakładowej  szkole  podstawowej i średniej.  Zorganizował  ośrodek  wszechstronny  w  leczeniu  zamkniętym,  z  przychodnią i laboratorium, z własnymi warsztatami i protezownią. Wprowadził nowatorskie metody oprotezowania kończyn, opracował i wdrożył oryginalne techniki leczenia operacyjnego bocznych skrzywień kręgosłupa, będące udoskonaleniem metody Harringtona, łącznie z zestawem instrumentów chirurgicznych i specjalistycznym stołem do zakładania gorsetów gipsowych.
Utrzymywał kontakty z wieloma ośrodkami w świecie, odbył szereg staży naukowych i wizyt, brał udział w wielu kongresach i zjazdach. Był współtwórcą polskiej szkoły rehabilitacji ortopedycznej.

Doktor był humanistą, którego postawa przypomina ludzi renasansu. Zaangażował się w świebodzińskie życie kulturalne, bywał na plenerach malarskich, był wielkim znawcą i miłośnikiem muzyki poważnej, pod jego auspicjami powstał w podziemiach zamku Klub Służby Zdrowia „Medyk”. W latach 1968 – 1984 był współzałożycielem i Prezesem Towarzystwa Przyjaciół Ziemi Świebodzińskiej. Filmowiec amator, współtwórca Amatorskiego Klubu Filmowego „Lubusz”.
Uprawiał amatorsko szereg sportów: żeglarstwo, pływanie, narciarstwo. Był kolekcjonerem dzieł sztuki. Wyróżniony wieloma odznaczeniami i tytułami: m.in. Orderem Budowniczy Polski Ludowej, wybrany wielokrotnie Lubuszaninem Roku, oraz ogłoszony Świebodzinianinem 40 – lecia.

Zmarł po długiej i ciężkiej chorobie 18 grudnia 1987 roku.