Katedra Św. WitaKatedra św. Wita
Dominująca nad miastem katedra św. Wita, Wacława i Wojciecha jest najwspanialszym zabytkiem kościelnym w Pradze. Pierwotnie na jej miejscu znajdowała się przedromańska rotunda założona przez księcia Wacława, który został w niej także pochowany. W 1060 roku książę Spitygniew nakazał zburzyć obiekt i zbudować bazylikę trójnawową, która istniała aż do 1344 roku. W związku z faktem wyniesienia biskupstwa praskiego na arcybiskupstwo, z polecenia Karola IV, rozpoczęto budowę głównej katedry królestwa, według wzoru francuskiego, w stylu gotyckim. Głównymi architektami katedry byli Mateusz z Arrasu (do śmierci w 1352 r.) i później 23 letni Piotr Parler, którego Karol IV. sprowadził z Schwabisch Gmundu, gdzie jego ojciec Jindřich również budował katedrę.
W roku 1419 wojny husyckie przerwały roboty budowlane. Pracę dokończono po niemal sześciuset latach od rozpoczęcia. W latach 1873 – 1929 dobudowano brakujące części obiektu wg starych, oryginalnych projektów. Powstała trójnawowa katedra w stylu gotyckim z fasadą z dwoma wieżami. Podczas uroczystości z okazji tysiąclecia tragicznej śmierci św. Wacława, w dniu jego święta, katedra została uroczyście poświęcona.
Królewska krypta
Przed głównym ołtarzem znajduje się duży renesansowy grobowiec z marmuru, zawierający szczątki pierwszego praskiego władcy posthusyckiego z dynastii Habsburgów, cesarza Ferdynanda I, jego żony oraz syna Maksymiliana II. Pod nim w podziemiu katedry znajduje się królewska krypta. Są tu m.in. grobowce Karola IV i jego 4 żon (pochowanych w jednej trumnie), jedynego czeskiego króla husyckiego, Jerzego z Podiebradów oraz cesarza Rudolfa II z dynastii Habsburgów.
W 3 kaplicach centralnych, na tylnej ścianie prezbiterium, będących dziełem Petra Parlera, spoczywają sarkofagi władców czeskich z dynastii Przemyślidów (XI – XII w.)
Naprzeciwko kaplicy Zygmunta z barokowym ołtarzem, znajduje się sporych rozmiarów płaskorzeźba w drewnie z XVII stulecia. Przedstawia bardzo drobiazgowo wizerunek XVII-wiecznej Pragi.
Dalej przechodzimy obok grobowca ze srebrnym posągiem Jana Nepomucena.
Przed schodami wejściowymi do krypty w prawej nawie, przed kaplicą św. Wacława (po naszej lewej stronie) znajduje się oratorium królewskie, zbudowane w 1493 r. za czasów króla Władysława Jagiełły. Są tam jego inicjały. Ozdobione jest wyszukanymi barokowymi rzeźbami w drewnie.
Najważniejszym miejscem w obiekcie jest kaplica św. Wacława zaprojektowana w 1367 r. przez Piotra Parlera. Grobowiec nakryty czerwoną materią i drewniany posąg świętego stanowią część ołtarza. Ściany kaplicy w dolnej części pokryte są 1300 polerowanymi kamieniami półszlachetnymi, w górnej części malowidłami z okresu Karola IV, które przedstawiają historię życia i śmierci św. Wacława.
Oprócz liturgii miały tutaj miejsce także koronacje czeskich królów i królowych. W sali koronacyjnej powyżej kaplicy Wacława przechowywane są – zgodnie z pradawną tradycją za drzwiami zamkniętymi na 7 spustów – czeskie klejnoty koronacyjne, królewskie berło i jabłko (Královské žezlo a Říšské jablko) pochodzące z XVI wieku wraz z koroną św. Wacława pochodzącą z 1346r., ze szczerego złota, wspaniałe dzieło sztuki zdobione szlachetnymi kamieniami oraz perłami (Svatováclavská koruna;)
Korona św. Wacława
Korona św. Wacława wykonana została z 21 i 22 karatowego złota, waży prawie 2,5 kg i zdobiona jest 96 nie szlifowanymi kamieniami szlachetnymi. Rubin znajdujący się na koronie św. Wacława to największy rubin na świecie, który został wykorzystany w jubilerstwie. Z 9 największych szafirów na świecie prawie 6 umieszczono na koronie św. Wacława. Na szczycie korony znajduje się szafirowy krzyżyk, do którego włożono cierń pochodzący podobno z korony cierniowej Chrystusa.
Klejnot zrobiono na życzenie cesarza świętego cesarstwa rzymskiego narodu niemieckiego – Karola IV w związku z jego uroczystą koronacją na króla czeskiego. Legenda mówi, że ten, kto bez powodu włoży koronę na głowę, ukarany będzie śmiercią.