Paweł Wójcik urodził się 24.II.1940 r. z wrodzonymi problemami kończyn dolnych i kręgosłupa. Był jednym z pierwszych pacjentów Zakładu Leczniczego dla Dzieci – Caritas w Świebodzinie, do którego został przyjęty przez dra Leśkiewicza w lutym 1949 roku. Mógł tutaj jednocześnie się leczyć i uczęszczać do szkoły. W Zakładzie przebywał do ukończenia szkoły podstawowej, a później wyjechał do Wrocławia i zamieszkał w internacie na Poświętnym, uczęszczając do Zasadniczej Szkoły Zawodowej – o kierunku wykonywania obuwia ortopedycznego.
Po ukończeniu szkoły w 1957 lub 1958 roku, jak kilku innych wychowanków Zakładu powrócił do Świebodzina i został zatrudniony w tutejszych Warsztatach Ortopedycznych. W 1960 roku poddał się operacji amputacji podudzia, przez co zyskał większą mobilność i sprawność w poruszaniu się. [dop. autora – Pamiętam jak przychodził do mnie i oglądał już przystosowany do chodzenia o protezie mój kikut].
Magister Zenon Piszczyński, który od połowy lat pięćdziesiątych tworzył dokumentację foto – filmową w Zakładzie, dostrzegł w Pawle olbrzymi potencjał do współpracy w zakresie montażu i kręcenia filmów. Zadecydowały cechy osobowe – sumienność, dokładność, precyzja, opanowanie, umiejętność współpracy. Powołał Pawła Wójcika do tworzonego zespołu i jako mistrz uczył podstaw rzemiosła filmowego. Sekcja foto – filmowa oficjalnie powołana została w 1965 roku, należeli do niej: Witold Królik, Kazimierz Śledź i Paweł Wójcik.
Wiele archiwalnych materiałów filmowych powstawało przy współudziale Pawełka. Paweł Wójcik aktywnie włączał się do prac Amatorskiego Klubu Filmowego „Lubusz” działającego w latach 1962 – 1982. Powstało wtedy szereg filmów o rehabilitacji dzieci i młodzieży, filmów turystyczno – krajoznawczych, dokumentalnych, dydaktycznych, fabularnych, a nawet jeden film animowany (w sumie 70 pozycji), szczególnie ważnymi dla miasta były Świebodzińskie Kroniki Filmowe – było 17 edycji. Również pomagał przy filmowej obsłudze licznych konferencji naukowych, m. in. tzw. poliwizji (ówczesnej nowości – jednoczesnej projekcji wielo-ekranowej).
Pawełek wielokrotnie uczestniczył w naszych zlotach „Grupy Opty”- był: VII w Łagowie, IX w Kiekrzu, X w Przełazach, XII w Toruniu, XX w Lubrzy. Zachowały się filmy ze zlotów w Łagowie i Kiekrzu.
Zmiany organizacyjne w LORO spowodowały przejście Pawła w 1994 roku na rentę inwalidzką. Z chwilą objęcia dyrektorstwa przez dra Kaczmarczyka (1996 r.) całość dokumentacji foto – filmowej przekazano do Archiwum w Wilkowie, obecnie pozostają w Archiwum w Zielonej Górze.
Dzięki uprzejmości pani Elżbiety Kozak – prezes Lubuskiego Centrum Ortopedii im. Lecha Wierusza – które przejęło pieczę nad dorobkiem LORO, kilka pozycji archiwalnych prezentujemy na naszej stronie internetowej Grupa Opty.
Bardzo ucieszył nas fakt, że Pawełek w wieku 58 lat gruntownie zmienił swoje życie za sprawą pani Małgosi – razem od ślubu przeżyli wspólnie 26 szczęśliwych lat. Pawełka zaakceptowali i pokochali synowie pani Małgosi – Wiktor i Wojciech, dla wnuków Fabiana i Sandry stał się wspaniałym dziadkiem, a nawet pradziadkiem dla Blanki i Nikodema.
Paweł był zawsze skryty, na nic się nie skarżył, może to przyczyniło się, że rozwijająca się choroba doprowadziła do śmierci w wieku 84 lat. Zmarł 18.08.2024 r. i spoczywa na Cmentarzu Komunalnym w Świebodzinie.
Pamiętajmy o Pawle oglądając tych kilka archiwalnych filmików, które udało się nam zdobyć, bo ludzie żyją, dopóki żyje o nich pamięć.
Opracowanie Andrzej Medyński
